Als moeder van Suzanne, een dochter met verstandelijke beperking, maakt Zazzy gewone dingen mee – op een bijzondere manier.
Als jonge moeder groeide ik mee met de zorg voor de kinderen met het doel ze zelfstandig te maken. Naarmate ik ouder word, vallen mijn mantelzorgtaken me zwaarder. Als je oma wordt, staan je volwassen kinderen normaal gesproken op eigen benen.
Voor de meeste grootouders is het herkenbaar dat ze na een dagje met hun kleinkind vermoeider zijn dan vroeger met hun eigen kind. Ik raakte vermoeider bij het mantelzorgen voor mijn volwassen dochter dan als oppasoma. Als 60-plusser merkte ik dat het tijd werd om hulp te vragen voor het bijhouden van haar wasgoed. Het gesjouw met de zware tassen vol kleding werd me te zwaar. De drempel om werkzaamheden over te dragen was echter te hoog.
Nood breekt wet
Mijn gezondheid hapert en ik moest deze drempel over en hulp vragen en leren accepteren. Suzanne kon zelfs een aantal weken niet bij ons komen. Hoe vertel ik haar dat ik ziek ben en ze het een aantal weken zonder mijn aanwezigheid moet doen? Dit zorgde, buiten mijn eigen sores, voor extra stress. Het drong langzaam tot mij door dat mijn schuldgevoel onterecht was en dat hulp vragen de oplossing was.
In plaats van mij druk te maken om wat mij te wachten stond, was ik vooral bezig met de zaken rond Suzanne te regelen. Het bleek, na overleg, inderdaad mogelijk om een en ander over te dragen aan de begeleiding van de woning waar zij woont. Een hele overwinning voor mij. Ik had geen keuze en het bleek mogelijk. Suzannes vader houdt het huishouden draaiend en helpt mij.
Niet alleen
Suzanne belde mij regelmatig op om te vragen hoe het met me gaat. We zijn een paar weken verder en ze komt een dagje naar ons toe. Ze is sterk genoeg gebleken om het zonder mijn hulp te redden. Het is een opluchting om te weten dat er andere mensen bereid zijn om voor haar te zorgen wanneer ik uitval. Ik heb in korte tijd geleerd om hulp te vragen zonder me schuldig te voelen.
Foto: MantelzorgNL