Leeftijdsadequaat

‘Is het kinderachtig? Ik maak me er niet meer druk om.’


Als moeder van Suzanne, een dochter met verstandelijke beperking, maakt Zazzy gewone dingen mee – op een bijzondere manier.

Suzanne kijkt verrukt naar haar nieuwe dekbedhoes, een kleurig exemplaar blokjes en figuurtjes uit de legowereld. Of ik er goed aan doe om een dergelijke dekbedhoes te kopen? De meningen zijn verdeeld. Is het kinderachtig? Ik maak me er niet meer druk om.

 

In haar eigen kamer is alles zoveel mogelijk Suzannes smaak. Voor kleding bleek het verstandig om meer rekening met haar leeftijd te houden. Gelukkig lopen er veel volwassenen rond in T-shirts of truien met prints van hun favoriete band of film. Disneyfiguren vallen binnen het toelaatbare en Suzanne is dolblij met bijvoorbeeld Mickey of Minnie op haar buik.

 

Een enkele keer stuur ik bij. Ze is gek op tassen, en schiet met haar smaak van oma-tassen naar kleutertasjes. De inhoud vind ik minder belangrijk en bestaat uit kinderportemonneetjes en -etuis.

 

Kleding

De term ‘leeftijdsadequaat’ raakt een gevoelige snaar bij mij. Hulpverleners, leerkrachten en andere betrokkenen gebruikten die ieder op eigen wijze. Dat schiep voor mij als mantelzorg-moeder onduidelijkheid. In een onderzoeksverslag op 3-jarige leeftijd stond vermeld ‘Suzanne gaat leeftijdsadequaat gekleed’. Hoe ziet een niet-leeftijdsadequaat gekleed kind eruit? Met panty’s en hoge hakken?

 

Marcel bleek al jong een goede adviseur. ‘Ma, volgende keer beter een rustiger kleur jas. Suzanne valt al genoeg op’. Het was slikken, hij had gelijk. Bij kleding houd ik daar rekening mee en verder mag Suzanne zichzelf zijn.

 

Accessoires

Suzannes keuzes voor accessoires maken het lastig om er onopvallend uit te zien. Wat zeg ik van alle zelfgemaakte kettinkjes en armbanden? Een poosje was ze gefixeerd op het dragen van een haarband. Met haar korte haren een eigenaardige combinatie. Suzanne was tevreden als ze in de spiegel keek. Op een goede dag merkte iemand op: ‘Ga je naar karate?’. De haarbanden verdwenen.

 

Bij één item heb ik me neergelegd: de pet. Ze heeft ze in allerlei kleuren en met uiteenlopende prints, als bescherming tegen de zon en winterkou. Ze horen bij haar en op ieder nieuw exemplaar is ze trots. Suzanne is zichzelf en ik geniet van haar vrolijke gezicht.

Deze website maakt gebruik van (noodzakelijke) analytische cookies.

Meer info Weigeren